Tot 16 februari 2020 is in Musée du Luxembourg in Parijs een tentoonstelling te zien over de gouden eeuw van de Engelse schilderkunst in de 18e en begin 19e eeuw, van Reynolds tot Turner. Er hangen veel portretten van de Engelsen, allemaal geschilderd vlak voor de Franse Revolutie die het Continent Europa voor goed omturnde, waaruit we met de kennis van nu zonder moeite de Brexit hoogmoed van de Engelsen kunnen aflezen. Laat ik beginnen het portret door Thomas Gainsburg uit 1786 van John Needham, 10e burggraaf van Kilmorey, waarin wij de hovaardige arrogantie van de upperclass waaruit Boris Johnson voortkomt, herkennen.
Maar kijk dan naar Kolonel Acland en Lord Syney die zich naar de mode van de tijd in 1796 (twee jaar voor de Franse Revolutie!) door Joshua Reynolds als boogschutters die de wereld te lijf gaan, lieten afbeelden. Met dit idealisme zal het wel lukken.
Zal het ooit weer worden als het koloniale wereldrijk uit de 18e en 19e eeuw, waarin gezinsgeluk verenigd werd met wereldmacht? Kijk naar dit portret van kolonel Blair en zijn gezin met de Indiaase bediende in Calcutta in 1786 vereeuwigd door de aldaar werkzame Johan Zoffany.
Maar zonder de sluwe Britse zakenman gaat het niet lukken. Ziehier het portret van de slavenhandelaar William Lindow met zijn vrouw, in 1772 geschilderd door George Romney.
Maar er zijn ook bevlogen idealisten die met hun insulaire wereldidealisme de wereld bekijken, zoals Thomas Law Hodges, in 1795 geschilderd door William Beechy.
Ach, en laten al die akelige vreemdelingen met hun handen afblijven van ons country life, voor eeuwig vastgelegd door John Constable in het schilderij van Marvell Hall in Warwickshire in 1809.
Of wordt het toch de vernietiging van Pompeum en Herculaneum in het visioen van John Martin uit 1822?
